Οι γνώσεις των νοσηλευτών για τη φροντίδα ασθενών που εμφανίζουν delirium

Περίληψη

Η εμφάνιση delirium στους νοσηλευόμενους ασθενείς είναι συνήθης. Ωστόσο, συχνά δεν διαγιγνώσκεται ως επιπλοκή από τους επαγγελματίες υγείας. Η μη έγκαιρη διάγνωση έχει ως αποτέλεσμα την κακή έκβαση, την παράταση του χρόνου νοσηλείας των ασθενών, την αύξηση του κόστους νοσηλείας, τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα. Σκοπός: Η διερεύνηση του επιπέδου των γνώσεων των νοσηλευτών σχετικά με το delirium και τη φροντίδα των νοσηλευόμενων ασθενών που το εμφανίζουν. Υλικό – Μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε συγχρονική έρευνα με τη χρήση ερωτηματολογίου σε δείγμα 108 (N=108) νοσηλευτών που εργάζονταν σε παθολογικές και χειρουργικές κλινικές σε δύο γενικά νοσοκομεία της Αθήνας και σε τρία επαρχιακά. Για τη συλλογή των στοιχείων της έρευνας αναπτύχθηκε ερωτηματολόγιο με 28 προτάσεις, που βασίστηκε σε προϋπάρχον και στη σχετική βιβλιογραφία. Το ερωτηματολόγιο που προέκυψε διαθέτει υψηλή αξιοπιστία (Cronbach's α=0,860) καθώς και εγκυρότητα όψεως και περιεχομένου. Επιπλέον, το ερωτηματολόγιο περιελάμβανε και ανοιχτές ερωτήσεις γνώσεων για τη νοσηλευτική φροντίδα ασθενών με delirium. Για τη στατιστική ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε περιγραφική και επαγωγική στατιστική. Οι απαντήσεις που δόθηκαν στις ανοιχτές ερωτήσεις αναλύθηκαν με τη μέθοδο της ανάλυσης περιεχομένου και τα αποτελέσματα παρουσιάζονται με εκατοστιαίες αναλογίες. Αποτελέσματα: Στις 17 από τις 28 ερωτήσεις που σχετίζονταν με το delirium, οι νοσηλευτές στην πλειονότητά τους απάντησαν λανθασμένα ή ότι δεν γνώριζαν. Επίσης, το 63,8% των ερωτώμενων αδυνατούσε να απαντήσει με σαφήνεια στις ανοιχτές ερωτήσεις για τη φροντίδα ασθενών με delirium. Οι ερωτώμενοι σε ποσοστό 82,4% ανέφεραν ότι παρέχουν φροντίδα στους ασθενείς με delirium που βασίζεται μόνο στις οδηγίες των ιατρών. Το 44,4% απάντησε ότι η αντιμετώπιση των ασθενών με συμπτώματα delirium συνίσταται στη χορήγηση αγχολυτικών και ηρεμιστικών, στην παραμονή οικείου προσώπου κοντά στον ασθενή και το 80,5% στην εφαρμογή σωματικού περιορισμού για τον έλεγχο της ανησυχίας του. Το 67,5% των ερωτώμενων επισήμανε ότι δεν είχαν διδαχθεί στη διάρκεια των προπτυχιακών τους σπουδών για το delirium. Από την ανάλυση πολλαπλής παλινδρόμησης βρέθηκε ότι οι επιπλέον σπουδές (η νοσηλευτική ειδικότητα και οι μεταπτυχιακές σπουδές) επιδρούν θετικά σε στατιστικά σημαντικό επίπεδο (p<0.05) στις γνώσεις των νοσηλευτών για το delirium. Συμπεράσματα: Η εκπαίδευση των νοσηλευτών για το delirium σε προπτυχιακό επίπεδο είναι αναγκαίο να ενσωματωθεί στο πρόγραμμα σπουδών τους. Παράλληλα θα πρέπει να λειτουργήσουν προγράμματα συνεχιζόμενης εκπαίδευσης που να παρέχουν γνώσεις στους νοσηλευτές για την έγκαιρη εκτίμηση του delirium καθώς και για το σχεδιασμό αποτελεσματικής νοσηλευτικής φροντίδας των ασθενών.