Η ενημέρωση των Ελλήνων ασθενών και των συγγενών τους από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό

Abstract

Υπόβαθρο: Στην εποχή µας διατυπώνεται όλο και περισσότερο το αίτηµα για καλύτερη ενηµέρωση των ασθενών από το προσωπικό υγείας, µε σκοπό την βελτίωση της συµµετοχής τους στην αντιµετώπιση των προβληµάτων υγείας που τους απασχολούν. Παράλληλα όµως διαπιστώνεται µια σηµαντική ανεπάρκεια πληροφόρησης από την πλευρά του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, που µπορεί να οφείλεται είτε στην έλλειψη κατάλληλης εκπαίδευσης είτε σε άλλους παράγοντες. Η αξιολόγηση του βαθµού ενηµέρωσης σε έναν πληθυσµό κρίνεται απαραίτητη για την καλύτερη κατανόηση της τρέχουσας κατάστασης και την διατύπωση προτάσεων για βελτίωση του υγειονοµικού µας συστήµατος. Σκοπός: Θελήσαµε να εξετάσουµε τις εντυπώσεις Ελλήνων ασθενών για την ποιότητα της ενηµέρωσης που είχαν για τα προβλήµατα της υγείας τους από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και από άλλες πηγές, καθώς και τον βαθµό ικανοποίησής τους από την ενηµέρωση αυτή. Μέθοδος: 181 ασθενείς (91 νοσηλευόµενοι και 90 ασθενείς εξωτερικών ιατρείων) σε έξη διαφορετικούς χώρους (νοσοκοµεία και κέντρα υγείας) συµπλήρωσαν ένα ανώνυµο, δοµηµένο ερωτηµατολόγιο που εξέταζε τις πηγές πληροφόρησης, την επάρκεια του χρόνου ενηµέρωσης και τον βαθµό ικανοποίησης των ασθενών από την ενηµέρωση αυτή. Αποτελέσµατα Το 78% των ασθενών δήλωσε ότι είχε λάβει πληροφορίες για τη θεραπεία της νόσου, ενώ τα ποσοστά για την αιτία, τις αναγκαίες εξετάσεις και τη µελλοντική πορεία της νόσου ήταν περίπου 50%. Μόνο 8,8% δήλωσε ότι είχε ενηµερωθεί για όλα αυτά τα στοιχεία. Το 40% των ασθενών θεώρησε ότι ο χρόνος ενηµέρωσης ήταν ανεπαρκής ή οριακός. Κύρια πηγή ενηµέρωσης ήταν ο γιατρός, νοσοκοµειακός (71%) ή οικογενειακός (37,5%). Το 49,7% των ασθενών ανέφερε ότι συχνά ή αρκετά συχνά σκέφθηκε να αλλάξειθεράποντα ιατρό λόγω κακής συνεργασίας ή ελλιπούς ενηµέρωσης. Το 64% πιστεύει ότι σε περίπτωση σοβαρής νόσου ο ιατρός θα πρέπει να ενηµερώσει πρώτα τον ασθενή (µε ή χωρίς την οικογένεια) και µόνο 2,2% πιστεύουν ότι πρέπει να ενηµερωθεί µόνο η οικογένεια, χωρίς συµµετοχή του ασθενούς. Επίσης οι ασθενείς στην πλειοψηφία τους επιθυµούν να συµµετέχουν στη λήψη αποφάσεων για θέµατα υγείας που τους αφορούν. Το 77,9% των ασθενών εκδηλώνει προτίµηση για την προφορική πληροφόρηση, µε ή χωρίς συνοδά µέσα (π.χ. έντυπα). Συµπεράσµατα: Ο πληθυσµός της µελέτης φάνηκε να έχει λάβει µια µέτριου επιπέδου ενηµέρωση από το ιατρικό προσωπικό. Ο βαθµός ικανοποίησης από την πληροφόρηση ήταν πολλές φορές δυσανάλογα χαµηλός σε σχέση µε τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες του. Πολλές φορές οι ασθενείς θα ήθελαν από τον ιατρό τους να τους διαθέσει περισσότερο χρόνο, καθώς και νέες µορφές ενηµέρωσης πέρα από την συνήθη προφορική καθοδήγηση. Κύρια πηγή ενηµέρωσης είναι ο γιατρός, και σ’ αυτόν ανήκει το µεγαλύτερο µερίδιο της ευθύνης για την ικανοποίηση των αναγκών αυτών. Η συµµετοχή της οικογένειας στην θεραπευτική διαδικασία δεν παύει να υπάρχει, αλλά διαφαίνεται η επιθυµία των ασθενών να συµµετέχουν περισσότερο στη λήψη αποφάσεων για την υγεία τους και στη θεραπευτική διαδικασία