Απόψεις Eιδικευμένων Nοσηλευτών για το Eκπαιδευτικό Πρόγραμμα των Nοσηλευτικών Ειδικοτήτων της Βόρειας Ελλάδας

Περίληψη

Η αξιολόγηση είναι το αναγκαίο συνεπακόλουθο κάθε εκπαιδευτικού προγράμματος. Αποτελεί διαδικασία αποτίμησης της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης και του βαθμού υλοποίησης των στόχων της. Σκοπός: Αξιολόγηση των εκπαιδευ- τικών προγραμμάτων των νοσηλευτικών ειδικοτήτων Βόρειας Ελλάδας από την έναρξη της εφαρμογής τους το 1991 έως το 2004, σύμφωνα με τις απόψεις των ειδικευμένων νοσηλευτών. Υλικό-Μέθοδος: Η αξιολόγηση έγινε με αυτοσυμπληρούμενο ερωτηματολόγιο, το οποίο διανεμήθηκε σε 559 ειδικευμένους νοσηλευτές. Επιστράφηκαν 447 συμπληρωμένα ερωτηματολόγια (ποσοστό απαντητικότητας: 79,9%). Στη συγκεκριμένη μελέτη αναλύθηκαν οι ερωτήσεις που σχετίζονταν με την αξιολόγηση του περιεχομένου της εκπαίδευσης και την εφαρμογή της μετά την επιστροφή στο εργασιακό περιβάλλον και συσχετίστηκαν με το είδος της ειδικό- τητας και το νοσοκομείο εκπαίδευσης. Αποτελέσματα: Οι νοσηλευτές θεώρησαν ότι απέκτησαν σε ικανοποιητικό βαθμό νέες και σύγχρονες γνώσεις, εκτιμώντας τη θεωρητική τους εκπαίδευση θετικότερα από την κλινική άσκηση. Μεταξύ των ειδικοτήτων, οι ειδικευμένοι στην Ψυχιατρική είχαν σπανιότερα την αίσθηση χαμένου χρόνου στην κλινική άσκηση (p<0,001). Οι συμμετέχοντες ανέφεραν ικανοποίηση από την εκπαίδευση στο νοσηλευτικό ιστορικό, τη νοσηλευτική διεργασία, την αντιμετώπιση επειγόντων και τη φροντίδα οξέως και χρονίως πασχόντων (μέσος όρος: 2,38−3,03, σε κλίμακα από 0=καθόλου έως 4=πάρα πολύ) ενώ χαμηλότερη ήταν η αναφερόμενη ικανοποίησή τους για την εκπαίδευση στη διδασκαλία, την πρόληψη και τη μεθοδολογία έρευνας. Η εφαρμογή της εκπαίδευσης θεωρήθηκε ικανοποιητική μόνο στην αντιμετώπιση επειγόντων, τη φροντίδα οξέως και χρονίως πασχόντων. Η χειρουργική ειδικότητα υπερείχε σε στατιστικά σημαντικό επίπεδο στα περισσότερα από τα αντικείμενα εκπαίδευσης. Συμπεράσματα: Φάνηκε ότι η εξειδικευμένη γνώση που παρέχεται στην ειδικότητα δεν εφαρμόζεται στην κλινική πράξη, με αποτέλεσμα η «επένδυση» στην εκπαίδευση που γίνεται από την πολιτεία και την υπηρεσία υγείας, να παραμένει, τελικά, ένα κεφάλαιο πλημμελώς αξιοποιημένο από την ίδια την υπηρεσία. Επίσης, εντοπίστηκαν κενά στην εκπαίδευση καθώς και διαφορές μεταξύ των ειδικοτήτων, γεγονός που συνηγορεί στη δημιουργία ενιαίου εκπαιδευτικού προγράμματος με κοινά συγγράμματα και κοινή ύλη.