Η θεραπεία του πόνου διαμέσου των αιώνων

Περίληψη

Οι προσπάθειες αντιμετώπισης του πό νου είναι τόσο παλιές όσο και ο άνθρωπος. Στη διαδρομή της ιστορίας, καθορίστηκαν από πολιτιστικούς και θρησκευτικούς παράγοντες. Στις πρωτόγονες κοινωνίες κυριαρχούσε η μαγεία ως το κύριο θεραπευτικό μέσο. Στους Μεσοποτάμιους και τους Αιγυπτίους γινόταν χρήση οπίου, μανδραγόρα, υοσκύαμου και ευθαλείας της ατρόπου. Τα Ομηρικά έπη δίνουν πληροφορίες για τη φαρμακολογία της εποχής, ενώ το όπιο αναφέρεται τόσο στη συγκεκριμένη όσο και στην Ιπποκρατική περίοδο, στην οποία ανακαλύπτονται οι αναλγητικές ιδιότητες της ιτιάς. Στους Ελληνορρωμαϊκούς χρόνους και το Μεσαίωνα ως πανάκεια εθεωρείτο η «θηριακή». Οι Άραβες κατά το 12ο–13ο αιώνα μ.Χ. χρησιμοποιούσαν το υπνωτικό σφουγγάρι. Κατά τη διάρκεια του 18ου και του 19ου αιώνα, την ανακάλυψη του πρωτοξειδίου του αζώτου ακολουθούν ο αιθέρας και το χλωροφόρμιο. Τα μετέπειτα βήματα αποτελούν η παραγωγή της ασπιρίνης, η απομόνωση της μορφίνης και η εφαρμογή της τοπικής αναισθησίας. Σήμερα, ο πόνος θεωρείται ότι αποτελεί πολυδιάστατο πρόβλημα και οι κύριες θεραπευτικές στρατηγικές εστιάζονται κυρίως στην ανακούφιση του χρόνιου πόνου. Στην κατεύθυνση αυτή έχουν αναπτυχθεί αρκετές ειδικές μονάδες πόνου, που στελεχώνονται από διάφορους επαγγελματίες υγείας, όπως γιατρούς, νοσηλευτές, ψυχολόγους και φυσιοθεραπευτές, προσανατολισμένους στην αποτελεσματική διαχείριση του πόνου