Αξιολόγηση των κατακλίσεων: επιπολασμός και αναγνώριση των ασθενών σε υψηλό κίνδυνο

Περίληψη

Οι κατακλίσεις ακόμη και σήμερα αποτελούν ένα διαχρονικό φαινόμενο που, παρά τις ραγδαίες εξελίξεις στην Ιατρική και τη Νοσηλευτική επιστήμη, παραμένουν ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα. Σκοπός: Η διερεύνηση του προβλήματος των κατακλίσεων στο νοσοκομείο και η αξιολόγηση της εγκυρότητας μιας μεθοδολογίας αναγνώρισης των ασθενών που βρίσκονται σε αυξημένο κίνδυνο. Υλικό - Μέθοδος: Γία τη συλλογή των δεδομένων αναπτύχθηκαν από ομάδα ειδικών δύο ειδικά πρωτόκολλα, ένα για τους ασθενείς με κατάκλιση και ένα για τους ασθενείς σε υψηλό κίνδυνο. Το πρώτο κριτήριο για την ένταξη των ασθενών στην ομάδα υψηλού κινδύνου ήταν οι 15 ημέρες νοσηλείας ενώ το δεύτερο ήταν αυτό στο οποίο η αξιολόγηση έγινε με Βάση την κλίμακα Norton (< 12). Το δείγμα α- ποτέλεσαν όλοι οι ασθενείς (Ν = 724) που νοσηλεύονταν σε παθολογικά - χειρουργικά τμήματα και Μ.Ε.Θ. στο νοσοκομείο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αποτελέσματα: Βρέθηκαν 23 ασθενείς (12 άνδρες και 11 γυναίκες) που είχαν συνοδικά 59 κατακλίσεις, από τους οποίους οι 21 (91,30%) ανήκαν στην ομάδα υψηλού κινδύνου και οι 12 (52,17%) είχαν κατάκλιση με την εισαγωγή τους. Η μέση ηλικία ήταν 68 έτη, ενώ η Μ.Δ.Ν. 44 ήμερες. 0 επιπολασμός των κατακλίσεων για το σύνολο των ασθενών βρέθηκε 3,18%, 3,32% για τα παθολογικά τμήματα, 1,31% για τα χειρουργικά και 23,08% για τις Μ.Ε.Θ. Αρχικά, στην ομάδα υψηλού κινδύνου συ- μπεριλήφθηκαν 112 ασθενείς (15,47%), ενώ με την προσθήκη του δεύτερου κριτηρίου συμπεριλήφθηκαν 34 (30,9%), από τους οποίους οι 21 (61,76%) είχαν κατακλίσεις. Η ευαισθησία του συνδυασμού των δύο κριτηρίων υπολογίστηκε σε 91% και η ειδικότητα σε 86%. Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα συμφωνούν με τα ευρήματα άλλων ερευνών στο ίδιο νοσοκομείο και σε άλλα ελληνικά νοσοκομεία. Τα κριτήρια του περιορισμού στο κρεβάτι, της ηλικίας και της αξιολόγησης με την κλίμακα Norton μπορούν να συνδυαστούν, προκειμένου να αναγνωριστούν οι ασθενείς υψηλού κινδύνου για ανάπτυξη κατακλίσεων