Θεραπείες των Νοσημάτων στο Βυζάντιο

Περίληψη

Εισαγωγή: Κατά την περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας (330-1453 μ.Χ.), η ιατρική γνώση και πρακτική (βασισμένη στην αρχαιοελληνική), σταδιακά εξελίχθηκε και βελτιώθηκε από τους ιατρούς, και εφαρμόστηκε σε όλη τη βυζαντινή επικράτεια. Η Ιατρική αφορούσε όχι μόνο στην πρόληψη και τη διάγνωση των νοσημάτων αλλά ταυτόχρονα στόχευε στη θεραπεία και την αποκατάσταση. Σκοπός: Διερεύνηση μεθόδων και θεραπευτικών πρακτικών αποκατάστασης των
νοσημάτων κατά τη βυζαντινή περίοδο. Υλικό και Μέθοδος: Έγινε βιβλιογραφική αναζήτηση από το Δεκέμβριο 2012 μέχρι και το Μάιο 2013 σε ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία έντυπης και ηλεκτρονικής μορφής, κυρίως στις βάσεις δεδομένων PubMed και TLG, καθώς και σε επιλεγμένα άρθρα/κείμενα με τη μέθοδο “hand search”. Αποτελέσματα: Σύμφωνα με την επιλεγμένη βιβλιογραφία, ένας μεγάλος αριθμός ασθενειών ήταν γνωστές από τη βυζαντινή περίοδο. Τα κυριότερα νοσήματα, τα οποία απασχόλησαν τη βυζαντινή Ιατρική ήταν: νοσήματα του αίματος, του γαστρεντερικού, γυναικολογικά, δερματολογικά και ενδοκρινικά, καρδιολογικά, νευρολογικά και νεφρολογικά, κακοήθειες, ορθοπαιδικά, παιδι- ατρικά, πνευμονολογικά, ρευματολογικά, λοιμώδη κ.λπ. Για τη διαχείρισή τους υπήρχαν εξειδικευμένες θεραπευτικές παρεμβάσεις και πρακτικές που στόχευαν στην ίαση και την αποκατάσταση των πασχόντων. Οι μέθοδοι αυτές, εκτός από τη φαρμακευτική αγωγή, περιελάμβαναν υγιεινοδιαιτητικές και φυσικοθεραπευτικές μεθόδους, οι οποίες πολλές φορές ήταν κοινές για τα διάφορα προβλήματα υγείας. Συμπεράσματα: Με τροποποιήσεις από την αρχαιοελληνική καταβολή, οι θεραπευτικές πρακτικές της ίασης των νοσημάτων παρέμειναν ενεργές στη βυζαντινή Ιατρική και είχαν εφαρμογή σε όλη την αυτοκρατορία. Η εξέλιξή τους από τους βυζαντινούς ιατρούς προήγαγε σταδιακά την ποιότητα θεραπείας και βελτίωσε το επίπεδο υγείας και επιβίωσης των κατοίκων της βυζαντινής επικράτειας