Εμπειρία υπογόνιμων Ελληνίδων που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση

Περίληψη

ΣΚΟΠΟΣ Η παρούσα μελέτη πραγματοποιήθηκε με σκοπό να διερευνήσει τις εμπειρίες και τις προσδοκίες των Ελληνίδων υπογόνιμων γυναικών, που συμμετείχαν σε πρόγραμμα εξωσωματικής γονιμοποίησης. ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΣ Η μελέτη ήταν διερευνητική, ποιοτική, όπου η συλλογή των δεδομένων έγινε με ημι-δομημένη συνέντευξη (με ανοιχτού τύπου ερωτήσεις). Το δείγμα αποτέλεσαν 15 γυναίκες που υποβάλλονταν σε θεραπεία εξωσωματικής γονιμοποίησης σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας και είχαν πραγματοποιήσει μία τουλάχιστον προσπάθεια. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Όλες οι γυναίκες του δείγματος δήλωσαν ότι η γυναικεία φύση είναι συνώνυμη της μητρότητας και η επίτευξη της εγκυμοσύνης ήταν υψίστης σημασίας γι’ αυτές. Οι συμμετέχουσες περιέγραψαν ότι βίωναν την υπογονιμότητά τους με αισθήματα ανασφάλειας, έκπληξης και αποτυχίας του ρόλου του φύλου τους. Η κοινωνική πίεση και η κοινωνική απομόνωση αναφέρθηκαν ως επιπτώσεις της υπογονιμότητας. Η πλειοψηφία των συμμετεχουσών είχαν υψηλές προσδοκίες όσον αφορά στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης και έντονη διάθεση να συνεχίσουν τις προσπάθειες, παρά τον κύκλο ελπίδας-απογοήτευσης. Επιπρόσθετα, η απρόσωπη φροντίδα από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, η μεγαλύτερη ανάγκη ενημέρωσης σχετικά με τη διαδικασία της εξωσωματικής και η ανάγκη συμβουλευτικής και ψυχολογικής υποστήριξης αναφέρθηκαν ως σημαντικά γι’ αυτές ζητήματα, προκειμένου να αντεπεξέλθουν καλύτερα στη θεραπεία και το αποτέλεσμα αυτής. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, όπου κυριαρχεί η άποψη ότι τα ζευγάρια πρέπει να είναι γόνιμα, η υπογονιμότητα μπορεί να επιφέρει τεράστια θλίψη. Μια υποστηρικτική προσέγγιση τόσο από το νοσηλευτικό όσο και από το ιατρικό προσωπικό των κλινικών υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, καθώς και η παροχή ιατρικής πληροφόρησης και ψυχοκοινωνικής υποστήριξης, πρέπει να είναι αναπόσπαστα κομμάτια της θεραπείας στις κλινικές αυτές