Ο νοσηλευτής αντιμέτωπος με τους συγγενείς που μένουν πίσω μετά την αυτοκτονία

Περίληψη

Η αυτοκτονία είναι ένα περίπλοκο φαινόμενο, που προκαλεί σύγχυση στην οικογένεια και αντιμετωπίζεται ως απειλή στο περιβάλλον του νοσοκομείου. Το πολυσύνθετο του προβλήματος επιβάλλει την ολική θεώρησή του, κάτι βέβαια που δεν σταματά στην αντιμετώπιση του αυτοκτονικού άρρωστου από τις υπηρεσίες υγείας, αλλά συνεχίζεται με την παρακολούθηση και τη συμβουλευτική των συγγενών που βιώνουν την απώλεια. Η παρούσα ανασκόπηση έχει ως στόχο να παρουσιάσει τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν οι συγγενείς ατόμων που αυτοκτονούν, τα προβλήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι, πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται το παιδί που πενθεί και, τέλος, ποιος είναι ο ρόλος του νοσηλευτή απέναντι στο πρόβλημα. Τα προβλήματα και οι αλλαγές στη ζωή που έχει να αντιμετωπίσει το άτομο που πενθεί είναι πολλά. Αντίσταση στην αλλαγή, φόβος του αγνώστου, αίσθημα επικείμενου θανάτου είναι όλα φυσιολογικά. Είναι και για το νοσηλευτή απαραίτητο να αποκτήσει μια φιλοσοφία, η οποία να του προσδίδει μια φωτισμένη ματιά απέναντι στη ζωή και στο θάνατο Κανένας δεν έχει όλες τις απαντήσεις, ωστόσο και μόνη η παρουσία δίπλα στο άτομο που πενθεί προσφέρει ένα σπάνιο και ακριβό δώρο φροντίδας και συμπόνιας. Οι θρηνούντες απαιτούν υποστήριξη και σταθερότητα και, όπως οι περιστάσεις αλλάζουν, έτσι συμβαίνει και με τις ανάγκες τους. Ο νοσηλευτής πρέπει να επικεντρωθεί με όλη την απαιτούμενη προσοχή στο άτομο που εξωτερικεύει τον εσωτερικό εαυτό του. Πρέπει να ακούει με τα μάτια και την καρδιά, έτσι ώστε το άτομο που πενθεί να νιώσει ότι έχει την ολοκληρωτική προσοχή και αποδοχή. Η εμπειρία μετά από αυτοκτονία συγγενικού προσώπου κάνει το άτομο να έχει συναισθήματα όπως ενοχές, τύψεις, ντροπή, εγκατάλειψη και απογοήτευση, που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Είναι απαραίτητο να δοθούν λύσεις στο άτομο αυτό, όπως το να έρθει σε επαφή με άλλους ανθρώπους που βιώνουν το ίδιο πρόβλημα, στις ομάδες αλληλοϋποστήριξης. Η παρούσα ανασκόπηση έχει ως στόχο να ευαισθητοποιήσει και να βοηθήσει όχι μόνο τους νοσηλευτές που έρχονται καθημερινά σε επαφή με το θάνατο αλλά και τους συγγενείς που επιβιώνουν μετά από την αυτοκτονία, έτσι ώστε να είναι έτοιμοι να την αντιμετωπίσουν.